Svrha opančarskog zanata jeste izrada jednostavne kožne obuće koja je bila prvenstveno namenjena seoskom stanovništvu.

Opančari se u Knjaževcu prvi put pominju 1876. godine. Opančarski esnaf je bio jedan od najvećih na ovom prostoru. Opanci se izrađuju ručno, od goveđe ili teleće kože. U početku se pravio presni opanak, od sirove kože. Izrađivali su ga sami seljaci, pa i žene na selu. Zbog štetnosti prenošenja zaraze i nezadovoljstva pravih opančara, sirovi opanci su zabranjeni. Oblik presnog opanka je zadržan, samo je korišćena štavljena koža. Čuveni opančar u Knjaževcu bio je Dragi Milosavljević, koji je za svoj rad nagrađen na Svetskoj izložbi u Londonu 1907. godine.

Opančari su kao osnovnu sirovinu za izradu opanaka koristili neobrađenu, a kasnije zanatski i fabrički obrađenu goveđu i teleću, a ređe konjsku i svinjsku kožu. Od kože obrađene najjednostavnijim tehnološkim postupkom (soljenjem, sušenjem ili upotrebom stipse) dobijana je sirovina za izradu presnih opanaka. Od kože obrađene tehnološki složenijim postupkom dobijana je sirovina za izradu đonovskih opanaka. Opancima od prerađene kože prethodila je izrada tzv. crvenih opanaka – crvenjaša od poluobrađene kože. Koža za crvene opanke pripremana je tehnološki jednostavnijim postupkom. Za obradu kože korišćen je rastvor kreča, pepela i vode i istucana jovova i brezova suva kora. Sirovina za izradu đonovskih opanaka dobijana je složenijim i dugotrajnijim postupkom u kome je korišćena i hrastova šišarka, ruj i smrčeva kora. Fabrički štavljenu kožu opančari su više počeli da koriste nakon Drugog svetskog rata.